นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
| OS | [ TWICE ] : when you were gone | MICHAENG |
เมียวอิ มินะ : มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีเมียวอิ มินะในโลกของแชยอง | ซน แชยอง : อย่าหายไปไหนนะ มินาริ
ผู้เข้าชมรวม
846
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
846
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 18 เม.ย. 60 / 21:39 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ข่าว HOT วันนี้
ภาพหลุดศิลปินอักษรย่อ CY และ MN
นอนร่วมเตียงเดียวกัน ชาวเน็ตรุมด่า
ไม่วายแม่ยกเชียร์ต่อให้มีภาคสอง
หลังจากบริษัท เจวายผี ค่ายศิลปินยักษ์ใหญ่ของเกาหลี
ได้ออกมาแถลงข่าวหลังจากมีภาพหลุดของศิลปินอักษรย่อ MN และ CY นอนร่วมเตียงเดียวกัน ว่า
"นั่นเป็นภาพจริงไม่ใช่การตัดต่อ ยันทั้งคู่เป็นเพียงเพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น
และจะดำเนนินคดีกับผู้โพสต์ภาพนั้น"
จบการแถลงข่าว
ด้านผู้โพสต์ภาพออกมาประกาศ
ยืนยัน นอนยัน กระโดดยัน ภาพนั้นเป็นภาพตัดต่อ เพราะผู้โพสต์ตัดต่อเอง
พร้อมออกมาขอโทษ เป็นเพราะว่าความชิปมันหนักหน่วงและหยุดไม่ได้ โมเม้นขาดแคลนจึงได้ตัดต่อภาพนั้นขึ้นมา
ด้านแฟนคลับ
เหล่าแฟนคลับของทั้งสองคนออกมาด่าค่ายผี ออกมายืนยันว่าภาพจริงได้ไง
แฟนคลับของศิลปินร่วมกันด่าค่ายพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
แต่ก็มีกระแสด้านลบเกิดขึ้นมากมาย
ส่วนด้านชิปเปอร์วอนขอภาคสองไวไว
_____________________________________________________________________________________________
แลดูเหมือนจะฟิคตลก แต่คงตลกได้แค่นี้แหละ :)
ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย หากพาดพิงไปโดนใคร
เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องสมมติเท่านั้น
@Mi_Gu_Ri
#แฟนบอยชอบแต่งฟิคเล่น :)
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
when you were gone
มีำนานเล่าานันมาว่า พลัอหินริสัลสีน้ำเินนั้นใีพลัพิเศษอันแสนลึลับที่สามารถทำให้เิสิ่มหัศรรย์ไ้หลายอย่า ริสัลหนึ่้อสามารถลบเลือนและืนัวนให้แ่ผู้สวมใส่ไ้ หาแ่ว่ามันสามารถใ้านไ้เพีย 2 รั้ และแ่ละรั้สามารถทำไ้เพียอย่าเียว ่อนแสสว่าอมันะับล และริสัลิ้นนั้นไ้อยู่ในารรอบรออระูลเมียวอิ ึ่ อนนี้มันไ้อยู่ลูสาวแสนสวยอระูลอย่าเมียวอิ มินะ
หอพัทไว์
ยามเ้าที่แสนสใส
วอาทิย์ายแสบนท้อฟ้าเป็นสัานเริ่มวันใหม่อีรั้
น แยอ สาวร่าเล็
ผมสั้นเลยิ่หูลมานินึ เธอเป็นสมาิเิร์ลรุ๊ปที่มีื่อว่า ทไว์
ึ่มีสมาิทั้หม 9 น แยออายุ
17 ปี เธอเป็นแรปเปอร์ที่มีบุลิที่น่าหลใหล
มีวามสามารถหลาย้านไม่ว่าร้อเพล ะเ้น
หรือะ......เราะ้ามวามลอแยอไป็แล้วัน
“มินาริ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~”
“มินาริัอยู่หนายยย”
เสียหิสาวร่าเล็ส่เสียเรียื่อนที่เธอำลัามหาภายในหอพัแ่เ้า
“มินาริา”
.
.
.
.
.
“มินาริ~~~~~~~~~~~~~”
“เห้อ หายไปไหนอเาันนะ”
สาวร่าเล็ถอนหายใ เธอเริ่มรู้สึแปลๆที่เรียมินะเท่าไหร่
มินะ็ไม่ปราัวออมาสัที แยอพยายามมอหาแ่็ไม่เอ
เธอหยุยืนที่ใลาห้อโถนาให่ที่มีโฟาั้อยู่ลาห้อ
“ยัยื่อ!” ร่าเล็เรียเพื่อนอเธอทำให้ฝ่ายร้ามสะุ้ใ
โว ื่อวี่ หิสาวที่มีใบหน้าที่ามพร้อมับส่วนสูที่่าับแยอลิบลับ
ถ้าเินออไปไหน้วยันเหมือนพี่สาวนโับน้อสาวัวเล็แน่ๆ
แ่ริๆแล้วทั้สอนเป็นเพื่อนัน อายุเท่าันแ่่าันแ่ส่วนสู
ทำให้เวลาสอนนีุ้ยัน แยอ้อมอบน ื่อวี่้อมอ่ำ
“ว่าาย แยอ” ื่อวี่ทีู่ำลัรีบหยุเินแล้วหันมาทัแยอ
“เธอเห็นพี่มินะบ้าไหม ันเินามหาั้นานแล้ว ไม่เอสัที” แยอถามเพื่อนอัวเอทันที
“หืม มินะไหน?” ื่อวี่มวิ้วทำหน้าสสัย เธอไม่เ้าใว่าแยอ้อาระสื่อสารอะไรับเธอ
“มินะอนนี่ไ” แยอย้ำำอบให้ฝ่ายร้ามอีรั้
“ันไม่รู้ั!” ื่อวี่ะอำอบใส่แยอพร้อมเินาไป
ปล่อยให้แยอยืนอยู่ที่เิม
“เป็นอะไรอมันวะ?” แยอพยายามไม่ิมาับสิ่ที่ื่อวี่พูออมา แล้วเินไปที่ห้อออยอน
ยู อยอน พี่ให่ลำับที่สอ
สาวผมสั้นในลุเิร์ลรั เรีย่ายๆว่าลุผัว(แฟนลับเรียอย่านั้น)
อยอนเป็นาวเาหลีใ้ มีพี่สาวแสนสวยเป็นนัแสื่อว่า ึยอน
๊อ
๊อ.....
“นั่นใร!” เสียออยอนะโนมาาในห้อราวับนที่ทำผิอะไรสัอย่าแล้วถูับไ้
“แยอเอ”
“แยอเอหรอ เ้ามาเลย ห้อไม่ไ้ล็อ”
อยอนเปลี่ยนเป็นเสียสอทันทีที่รู้ว่าเป็นแยอ
แยอเปิประูเ้ามาทันทีที่ไ้ยินำอนุา ทันทีที่ประูเปิออ
ภาพที่เธอเห็นืออยอนำลัเ็บวาห้ออัวเออยู่ และอีนที่ไม่ิว่าะอยู่ในห้อำลันอนเล่นอยู่บนเีย
“อ้าว นายอนอนนี่”
อิม
นายอน
พี่ให่อทไว์ผู้มีใบหน้าอ่อนว่าวัย ไม่อยาะเื่อว่าเธอะมีอายุเยอะที่สุ
แ่็ไม่ใ่แ่หน้าาเท่านั้นทีู่อ่อนว่าวัย นิสัยและารระทำ่าๆ็เ่นัน
นายอนเธออยู่ในุนอนสีาวลาระ่ายน่ารั ำลันอนสบายอยู่บนเียออยอนะทีู่เหมือนว่าเ้าอเียำลัเ็บ้าวอที่หล่นเ็มพื้นที่นเอไม่ไ้ทำหล่นไว้
“ว่าไแยอ”
นายอนทัทายทันที
“มีอะไรหรอแยอ?”
อยอนวาสิ่อที่อยู่ในมือลและรีบถามน้อเล็
“อนนี่
พอะเห็นมินะอนนี่บ้าไหม” แยอรีบถามเ้าประเ็นทันที
ำถามอแยอทำให้อยอนและนายอนหันมามอหน้าัน้วยวามสสัย
“ใรหรอ
มินะเนี่ย” นายอนเอ่ยึ้นมา้วยวามสสัย
“แยอ
เธอหมายถึใรหรอ” อยอน็สสัยนิ้วสอ้าำลัะนันอยู่แล้ว
“็มินะอนนี่ไ!” แยอบอื่อนที่เธอามหา
เธอเริ่มวิัวลแล้วเพราะท่าที่ออนนี่ททั้สอล้ายับื่อวี่่อนหน้านี้
“เี๋ยวนะแยอ
เราำลัพูถึใรันอยู่เนี่ย มินะไหน” อยอนทวนำถามอีรั้
“็มินาริ
เพนวิ้นอหนูไ อนนี่ำไม่ไ้หรอ”
แยอัวลอย่าหนัับท่าทีอันุนออยอนและนายอน
“อนนี่สอนอย่าทำัวเหมือนื่อวี่ไ้ไหม”
แยอะอออไป้วยน้ำเสียที่ไม่พอใับท่าทีอทั้สอน
“พวันไม่เ้าใสิ่ที่เธอพูริๆ”
อยอนอบลับวยน้ำเสียและแววาที่ริั
แ่ไม่ทันไรร่าเล็็เินออไปาห้อเสีย่อน
“เล่นอะไรัน็ไม่รู้” สอเท้ารีบเินออาห้อออยอน
พร้อมปิประูเสียั้วยวามไม่พอใ
ทันทีที่แยอออมาาห้อ
เธอ็เหลือบไปเห็นสมาิอีนำลันั่ินอะไรบาอย่าอยู่ในรัว
“โมโมะริ” สาวร่าเล็เรียื่ออนที่เธอำลัเินไปหา
ฮิราอิ
โมโมะ สาวี่ปุ่นผมยาวสีน้ำาลบวับุนอนสีฟ้า
เธอำลันั่ินอะไรบาอย่าในรัวพร้อมใบหน้าที่มึน
ปาร์
ีฮโย หิสาวาลมโ
หน้าาน่ารั เธอลีเอร์อทไว์ ที่อนนี้ำลัทำอาหารเ้าให้เหล่าสมาิอยู่ในรัวอย่าเียบๆ
โยไม่ไ้สนใสิ่รอบ้า
“โมโมะอนนี่”
แยอเินเ้าไปแ่ฝ่ายร้าม็ไม่มีท่าทีะอบลับ
ทำให้แยอ้อว้าาหมูที่อยู่ในมืออโมโมะออมา
“ย่าส์”
โมโมะส่เสียแสวามไม่พอใ นหันหน้ามาพบับแยอที่ยืนอยู่้าๆ
“เอ้าแยอ
มาอนไหนเนี่ย”
“ันเรียอนนี่ั้สอรั้แล้ว
แู่เหมือนอนนี่ะสนใาหมูมาว่าันเสียอี”
“แหะๆ
โทษทีๆ มีอะไรล่ะ” สาวาหมูหัวเราะแห้ๆออมา
“รู้ไหม
มินะอนนี่อยู่ไหน” แยอถาม้วยวามัวลว่าอนนี่นนี้ะเป็นเหมือนสามนที่ผ่านมา
แ่.......ผิา
โมโมะให้ำอบแ่เธอ้วยารพยัหน้า ทำให้หัวใแยอเ้นเร็วึ้น้วยวามื่นเ้น วาเบิว้ารอวามหวั
“อาหมูืน่อน
แล้วะบอ” สายาอสาวาหมูมีเพียาหมูในมืออร่าเล็เท่านั้น
ทันทีที่ไ้ยินำพูอนรหน้า
แยอรีบยื่นาหมูืนให้ทันที
“อยู่ที่ี่ปุ่น” ทันทีที่ไ้าหมูอันล้ำ่าืนมา
เธอ็บอสิ่ที่ร่าเล็้อารทราบทันที
“แล้วมินะอนนี่ไปทำอะไรที่นั่นอ่ะ” ทันทีที่ไ้ยินำอบร่าวเล็็ยัไม่หายสสัย
โมโมะไม่พูออะไรออมาแ่ับมือถือึ้นมา้นหาอะไรบาอย่า
ไม่นานนั็ยื่นโทรศัพท์ให้สาวร่าเล็ู
ทันทีที่แยอมอูสิ่ที่โมโมะยื่นใหู้ในโทรศัพท์
“โมโมะอนนี่!
นั่นมัน
ฟูิ มินะ” แยอะโนเสียัลั่น
“แล้วมินะไหนล่ะ
ที่ถามหา” สาวาหมูหันมาถาม
“เิอะไรึ้น”
อยอนและนายอนรีบวิ่ออมาาห้อทันทีที่ไ้ยินเสียอแยอ
“็แยอน่ะสิ
ถามหานื่อมินะ พอันเอารูปาราี่ปุ่นที่ื่อมินะใหู้ ็ะโนใส่ันเลย”
สาวาหมูอธิบายเหาร์
“แยอ
เป็นอะไรหรือป่าว ไม่สบายรไหนไหม” อยอนเอ่ยปาถาม้วยวามเป็นห่ว
“ทุนเป็นอะไรันหม ทำไมไม่มีใรำมินะอนนี่ไ้เลยสัน” แยอเริ่มร้อไห้อย่าหนัและทรุัวลทันที
“ลับมาแล้ว”
เสียอหิสาวาวี่ปุ่นที่ออไป้านอแ่เ้าพึ่ลับเ้ามา
“านะอนนี่
รอัน้วย” เสียหิสาวผิวาวอีนามมาิๆันพร้อมถือถุอาหารที่พึ่ื้อมาาลาเ้า
“เิอะไรึ้นหรอ ใรทำแยอร้อไห้”
“านะ
าฮยอน ามันมานี่หน่อย” อยอนเรียหิสาวสอนที่พึ่เ้ามาไปที่มุมห้ออีฟาหนึ่เพื่อเล่าเรื่อทั้หมให้ทั้สอนฟั
ปล่อยให้นายอนและโมโมะูและสาวร่าเล็ไป่อน
มินาโะาิ
านะ หิสาวาวี่ปุ่นอีนในทไว์
เินามอยอนไปทันทีพร้อมใบหน้าที่เ็มไป้วยวามสสัย
ิม
าฮยอน
หิสาวาวเาหลีใ้ ที่ผิวที่าวมาๆ
ราวับในีวิอเธอไม่เยไ้สัมผัสแสอวอาทิย์
ทา้านอแยอที่ร้อไห้หนันาเริ่มบวม
เธอัสินใลุึ้นยืนปาน้ำาัวเอแล้วเินลับเ้าไปในห้ออเธอเอ
พวพี่ๆไ้แ่ปล่อยให้แยออยู่นเียว
แยอที่ร้อไห้ไม่หยุแม้ะห้ามไม่ให้น้ำาอัวเอหยุไหล
็ไม่สามารถทำไ้ มีเพียหมอนใบให่ที่อยรอรับน้ำาอเธอ ลอหลายั่วโมเธอิถึแ่เรื่ออมินะไม่หยุนร่าายอเธอไม่สามารถ้านทานไ้
นเปลือาอเธอ่อยๆปิลพร้อมหยน้ำา่อนเธอะหลับไป
ผ่านไปสัพัแยอ่อยๆลืมาึ้นมาหลัาที่เธอหลับไป
เธอรู้สึไ้ว่ามีใรบานนั่อยู่ปลายเีย ภาพที่เธอเห็นรหน้าือร่าโปร่อหิสาวในุสีำ
“มินาริ?”
“ยัำันไ้อยู่สินะ”
“ันะลืมอนนี่ไ้ยัไ”
“หายไปไหนมา
รู้ไหมันเป็นห่วแ่ไหน”
“ันผิเอแยอ
เพราะ่าวอันมันทำให้ภาพพน์อทไว์เสียหาย” เสียอสาวร่าโปรเ็มไป้วยวามรุ้สึผิ
“อนนี่......
อนนี่ไม่ไ้ผิอะไร” แยออบลับไป้วยน้ำเสียที่สั่นรอน
“แ่นอื่นๆไม่ไ้มอแบบนั้นสิ
แยอ มันะีเสียว่าถ้าไม่มีเมียวอิ มินะบนโลใบนี้”
“อนนี่ะทำอะไร?”
ถ้อยำแปลๆามินะ ทำให้แยอรึ้ไม่ี น้ำาอเธอเริ่มไหลออมา
“ันอโทษนะแยอ
่อานี้ อย่ามีน้ำาอีเลยนะ” ร่าโปร่ลุึ้นยืนพร้อมับับสร้อยผลึริสัสสีน้ำเิน
แล้ว้าวเท้าออห่าาแยอออไป
“มินาริะไปไหน
อย่าทิ้แแไว้แบบนี้สิ” แยอรีบลุึ้นมาสวมอมินะา้านหลั
“อย่าไปไหนไ้ไหม” ำอ้อนวอนอแยอทำมินะหยุนิ่และหันมา
“แยอ.................”
สาวร่าโปร่ ้อไปที่นัยน์า พร้อมเรียื่ออสาวร่าเล็
“ันอโทษ”
สิ้นเสียถ้อยำอโทษอันแผ่วเบาอสาวร่าโปร่
ใบหน้าอเธอไ้เลื่อนเ้าไปหาใบหน้าอสาวร่าเล็อย่า้า ริมฝีปาที่เบาบาบรรูบลที่ริมฝีปาอ่ายร้ามอย่าอ่อนโยน
น้ำาอสาวร่าโปร่่อยๆไหลออมา ่อนที่สร้อยริสัลลึบสีน้ำเินอระูลเมียวอิสาวร่าโปร่ล้อออยู่เริ่มส่อแสสว่า้าไปทั่วห้อแล้วทุๆอย่า็เริ่มมืและับล
.
.
.
.
สาวร่าเล็สะุ้ื่นึ้นมา
พร้อมเสียะโนาเมมเบอร์ทั้หลายที่เาะประูเรียเธอ้วยวามเป็นห่วอยู่ที่หน้าห้อ
ึ้
ึ้ ึ้
“แยออ่าาาาาาาา
เป็นอะไรหรือป่าว”
“น
แยอ!”
สาวร่าเล็่อยๆลุาเียแล้วเินไปเปิประูให้เหล่าอนนี่ทั้หลายเ้ามาในห้อ
“มีอะไรหรอ
อนนี่” สาวร่าเล็เปิประูออ็เห็นเหล่าอนนี่และื่อวี่ยืนอยู่ที่หน้าห้ออเธอ
“เป็นอะไรหรือป่าว
แยอ” อยอนที่ใบหน้ามีแ่วามัวลรีบเินเ้ามาหาสาวร่าเล็
“หะ ป่าวๆ
ันไม่ไ้เป็นอะไร แ่่วนิหน่อย” สาวร่าเล็ที่ึ่หลับึ่ื่น อบำถาม้วยวามุน
“เห้อ
ันนึว่าเธอเป็นอะไรเปเสียอี” หลัารวสอบว่าสาวร่าเล็ไม่ไ้เป็นอะไรใบหน้าที่มีแ่วามวิ็่อยาหายไป
“ลมีอะไรหรอ
อนนี่ มาันเพียบเลย”
“็เมื่อวานเธอนั่นแหละที่อยู่ๆ็ถามหาแ่นที่พวันไม่รู้ั
ื่ออะไรนะ”
“มินะ” นายอนเอ่ยึ้นมาเสริม
“ใ่ๆ
นั่นแหละ” อยอนหันไปพยัหน้าให้หน้าที่บอื่อนั้นมา
“ใรันหรอ
มินะเนี่ย?” แยอทำหน้าาุนับสิ่ที่อยอนพู
“เอ้า”
เหล่าอนนี่ทั้หลาย มวิ้วามันไปโยไม่ไ้นัหมาย แ่็ไม่มีใรพูอะไรึ้นมา
“่วนี้ันหลๆลืมๆ
สสัยพูอะไรไร้สาระไปอีแล้ว” สาวร่าเล็หยุบรรยาาศภายในห้อ
“อ่า ั้นหรอ..... ไม่เป็นะไร็ีแล้วล่ะ อี 2 ั่วโมมีาน้อไปทำ
รีบเรียมัวไ้แล้ว” อยอนถอนหายใอย่าหายห่ว
แยอพยัหน้าให้ำอบ
หลัานั้นเหล่าอนนี่็เินออไปาห้อ แ่็ารุบิบันออไป
.
.
.
.
.
หลายปีผ่านไป น แยอ ใ้ีวิอย่าปิ นมาถึใน่วหัว่ำอวันหนึ่
หลัาเลิานเรียบร้อยแล้ว สมาิทุนัสินใไปหาอะไรินใล้ๆหอพั
แยอที่เินามอยู่ท้ายลุ่มมัวแ่เินับโทรศัพท์อัวเอ
“แยอ ะไปไหน มาทานี้”
เสียเรียอโมโมะทำให้แยอเยหน้าึ้นมา แล้วรีบเินามไป ้วยวามรีบและวามุ่ม่ามอแยอเธอวิ่ามอนนี่ไปแล้วสะุับวน้ำนล้มล
ทำให้โมโมะที่เฝ้ามออยู่้อรีบเินลับมาหา
“ันไม่เป็นอะไร
อนนี่” สาวร่าเล็รีบอบเพื่อายวามเป็นห่วออีฝ่าย
“นั่นอะไรอ่ะ”
โมโมะี้ไปที่บริเวออสาวร่าเล็ ทำให้แยอเลื่อนมือไปที่บริเวที่โมโมะี้
“อ๋อ
นี่ สร้อยริสัลน่ะ” สาวร่าเล็ุมริสัลไว้ในมืออย่าแผ่วเบา
“สวยั
ไปื้อมาาไหนอ่าแยอี่” แววาอสาวาหมูราวับเออินอร่อย่อหน้าเผยึ้นทันที
“ันำไม่ไ้อ่ะ” แยออบลับ เธอำไม่ไ้ริๆว่าไปื้อมันมาาที่ไหน
รู้แ่ว่ามันอยู่เียอเธอในวันที่เหล่าเมมเบอร์อยู่ๆ็บุมาห้ออเธอในอนนั้น
เธอเห็นว่าสวยีเลยเอามาใส่ นั่นสินะ ไปื้อมาาไหนันและอนไหน
ทำมำไม่ไ้เลย แ่ะว่าไปถ้าโมโมะอนนี่ไม่ทัเรื่อสร้อยสาวร่าเล็็ไม่สัเอะไร
“ย่าส์
ะิน้าวไหม?” เสียออยอนะโนมาาหน้าร้านอาหาร ทำให้โมโมะใและรีบวิ่ไป่อนโยไม่รอแยอที่ยัไม่ไ้ลุึ้นยืน
“ลุไหมะ?”
เสียอใรบาถามอาารอเธอแล้วอยพยุัวอแยอให้ลุึ้นมา
“อบุ่ะ”
แยอโ้อบุบุลรหน้าที่่วยพยุัวเธอึ้นมา
หิสาวที่มา่วยเธอยิ้มอบลับ
สาวร่าเล็มอูหิสาวรหน้า เธอเป็นผู้หิรูปร่าหน้าาี
ูมีานะ อายุน่าะประมายี่สิบ้นๆ
มีอะไรบาอย่าในัวอเธอที่ทำให้สาวร่าเล็รู้สึุ้นๆ
หาแ่ยันึไม่ออในอนนี้ ลับล้ายลับลาเหมือนะเห็นเธอนนี้มาที่ไหนมา่อน แ่ั่วะที่เหมือนะนึออ
วามรู้สึัล่าว็พลันหายไป ทำให้สาวร่าเล็รู้ัวเอว่า้อำนผิและไม่เยรู้ัผู้หินนี้มา่อนแน่ๆ
ึ่็เป็นเรื่อแปล เพราะปิแล้ว น แยอ
เป็นนำหน้านแม่นมาและหน้าอผู้นนี้็ูสวยี
พอที่ะไม่ทำให้ใรลืมไ้่ายๆแน่
“เป็นอะไรหรือป่าวะ”
หิสาวร่าโปร่ถาม
“ป่าว่ะ”
เสียอหิสาวรหน้าึสิและทุวามิอแยอลับมาทันที
“แยออ่า
มัวทำอะไรอยู่ ะินไหม้าวเนี่ย” อยอนะโนเรียอีรั้
“้ออัว่อนนะะ
อบุมาๆนะะที่่วย” สาวร่าเล็โ้ัวอบุอีรั้่อนที่ะรีบเินไปที่ร้านอาหาร
“เพื่อเธอ
เรื่อแ่นี้ันสบายมาเลยแแ” เสียอันแผ่วเบาอหิสาวร่าโปร่ที่ไม่ั้ใฟัีๆ็ไม่ไ้ยิน เธอเฝ้ามอแผ่นหลัอสาวร่าเล็อยู่ไม่นาน็หันหลัเินาไป
“มิ...นาริ” แยอหยุนิ่และหลุปาพูออมา น้ำาอเธอ่อยๆไหลหลัาที่ไม่ไ้ไหลมานานหลายปี แ่้วยอะไร็ามแยอ็เหมือนะไม่ไ้ิอะไรับำที่ัวเอหลุปาออมา
เธอเพียแ่้าวเิน่อไป
ทั้สอนแ่้าวเินาไปเพียเท่านั้น
END
อบุทุนที่เ้ามาอ่านนะรับ :)
ฝาิ ฝาม้วยนะรับ
ไม่รู้อบฟิแปลๆแบบนี้ันไหม
แ่็หวัว่าะอบันนะรับ
ะพยายามพันาัวเอเสมอๆ
#MiChaeng #มิแ
ผลงานอื่นๆ ของ Miguri ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Miguri
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น